Style przywiązania
Style przywiązania
Styl przywiązania to inaczej zbiór zachowań, które przejawia osoba w bardzo bliskich
relacjach. Determinuje on stopień zaufania oraz poczucia bezpieczeństwa jakie odczuwamy
będąc w relacji np. partnerskiej. Styl przywiązania buduje się już od dzieciństwa, a
czynnikiem determinującym rodzaj przywiązania jest relacja z rodzicami. Od tej relacji
bowiem zależy kształt i charakter wszystkich przyszłych relacji człowieka.
Bezpieczny styl przywiązania – charakterystyczny dla osób z wysoką
samooceną i wysokim poziomem zaufania w relacji. Osoba z tym stylem przywiązania
jest skłonna do budowania bliskich, długotrwałych związków. Jednocześnie nie
przeraża ją wizja braku relacji przez jakiś czas, bo nie potrzebuje partnera by czuć się
dobrze. Osoba nie boi się wyrażać swoich emocji, potrafi zarówno dawać jak i brać,
oferuje wsparcie i oczekuje tego samego w zamian. Jako opiekun, osoba taka jest
dostępna, reaguje na emocje dziecka i jego potrzeby.
Lękowy styl przywiązania – charakterystyczny dla osób z niską samooceną oraz
niskim poziomem zaufania do innych. Osoby te mają bardzo dużą potrzebę bliskości
dyktowaną jeszcze większym lękiem przed odrzuceniem. Stawiają swojego partnera
na piedestale, jednocześnie degradując siebie, umniejszając własnym emocjom
i uczuciom, idąc na kompromisy byle zadowolić partnera. Większością zachowań
wewnątrz relacji steruje lęk oraz przekonanie, że nie zasługują na miłość. Ten rodzaj
przywiązania kształtuje się w nieprzewidywalnym, chaotycznym środowisku, gdzie
opieka rodziców była nieadekwatna, a dziecko nie było pewne czy może liczyć na
swojego opiekuna w kryzysowej sytuacji.
Unikowy styl przywiązania – charakterystyczny dla osób z wysoką samooceną,
ale niskim poziomem zaufania. Taka osoba jest skrepowana, gdy inni okazują jej
bliskość. Silna potrzeba poczucia niezależności generuje dystans w stosunku do
innych. Osoby z tym stylem przywiązania często kończą relacje jako pierwsze lub w
ogóle nie wchodzą w zdeklarowane związki. Nie do końca wierzą w miłość, obawiają
się intymności, partnerów odbierają jako zdesperowanych lub narzucających się.
Angażują się w pracę, aby zrekompensować sobie brak intymnych związków. W
obliczu kryzysu osoba woli być sama niż dostać wsparcie od partnera. Ten rodzaj
przywiązania kształtuje się, gdy rodzic jest niedostępny dla dziecka, nie okazuje mu
bliskości emocjonalnej, nie inicjuje kontaktu fizycznego. W takiej sytuacji dziecko
przestaje wyrażać emocje i nie poszukuje wsparcia.
Zdezorganizowany styl przywiązania – charakterystyczny dla osób z niską
samooceną, ale wysokim poziomem zaufania. Osoba z tym rodzajem przywiązania
może wydawać się zbyt ufna; dąży do bliskich relacji, jest nazbyt szczera, polega na
innych, odczuwa lęk przed odrzuceniem. Ma także problem z kontrolowaniem
zachowań i regulacją własnych emocji. Ten rodzaj przywiązania może wykształcić się
na skutek przemocy emocjonalnej lub fizycznej albo w skutek przebywania
w zagrażającym środowisku.
Ambiwalentny styl przywiązania – charakterystyczny dla osób z niskim
poziomem zaufania. Osoby te nadmiernie polegają na innych w zakresie spełnienia
swoich potrzeb emocjonalnych i rozwiązywania problemów. W związku osoba jest
zdolna do np. śledzenia swojego partnera by sprawdzić czy nie dochodzi do zdrady
lub dzwonienia do partnera wiele razy w krótkim odstępie czas, aby sprawdzić gdzie
jest druga osoba i co robi w danym momencie. Związek dla takiej osoby to powód do
nerwów i stresu. Potrzebują od partnera ciągłego wsparcia, czułości i zapewnień. Taki
rodzaj przywiązania wiążę się z niedostępnością matki w życiu dziecka.
Style przywiązania uważa się za względnie stałe, jednak mogą one ulegać zmianie na
przestrzeni życia lub w wyniku psychoterapii i terapii par.